اشعار

ای چشـمۀ مهـتاب چه ذاتی چه جلالی            آئـیـنـۀ ذاتـت نـگـرفـتـه اسـت، زوالـی

ای صاحب کُرسّی فـقاهت نفـست گرم            تا روز قـیـامت، دمِ عـلـمـت مـتـعـالـی

از دایـرۀ شـبـهــه و تـشـکــیـک درآیـد            یک ذره یقینت برسد گر به « غزالی«

بی‌جلوۀ چـشـمـت، نـبـرد راه به جـایی            هم دشمن مبغـوض تو، هم شیعۀ غالی

( ما افقهَ مِن جعـفرِ) دشـمن سنـدی شد            در مدح تو از، جـانب اشـبـاحِ رجـالی

ای مدرسه و منبر و محراب و مراجع            افتاده به پـای تـو، چـنـان مـیـوۀ کـالـی

شد صاحب فـیض از دم تو جابر حیان            شاگرد کـلاس تو، « ابو حـمزه ثمالی «

بی فیض تو علامه شدن کار محالی‌ست            ای مَشیِ بلندت، به جهان رو به تعالی

ای پـاسـخ آمـادۀ هـر پـرسـش دشــوار            در ذهن فـقـیهـانه نـمانـده است سـؤالی

در رگ رگ هر مأذنه هر روز سه دفعه            با لطف تـو، جـاری شـده، آواز بـلالی

باران شده سرمست تو ای ابر کرامت            ای کاش ببـاریـد، بر این کـاسـۀ خـالی

صد شکر که در پای تو یکریز زبان ریخت            طبع من دلـسوختـه، بـا این کر و لالی

آن صبح رو که مطلع شعرم جبین اوست            موسی به دین اوست و عیسی به دین اوست

هر حلقه حلقه حلقۀ آن گـیـسوی شبـش            آورده است سـلـسلـه‌ای را به مذهـبـش

پیـچـیـدگی زلفـش، حل الـمسائـل است            با عقل و عشق، نیم نگاهش معادل است

زانو زده ست منطق و عرفان برابرش            حکمت نشانده فـلسـفه را پای مـنـبرش

اسـتـاد حـل مسـئـله با غـمـزه می‌شـود            درد دلـش دعــای ابـوحـمـزه مـی‌شـود

هرکس که دیده جذبۀ او را موافق است            بهلول مبتلا به جنون نیست، عاشق است

از عـطر او بهـار گرفـته است شمه‌ای            شیخ الائـمه است، چه شـیخ الائـمـه‌ای

او هـرچه داشـتـه سـر پـیـمـان گـذاشته            از جان گذشته‌ای‌ست که از جان گذاشته

آتـش زدنــد پـشـت در او کـه ســال‌هـا            پـشـت در تــمـامـی‌شـان نـان گـذاشـتـه

آن قدر صادق است که از رزق بچه‌هاش            بـرداشـتـه، بــرای یـتـیــمـان گـذاشـتـه

حق گـفـته‌ام اگر که بگـویم پیمبر است            از خود به ارث بس که مسلمان گذاشته

هر مجتهد که دست به دامان او زده‌ست            در اجـتـهـاد، دسـت به قـرآن گـذاشـتـه

دشـمن اگر که تـرس نـدارد از او چرا            این قـدر در بقـیع، نـگـهـبان گـذاشـته؟

آن قـدر ساده است حـریـمش که فاخته            از شـش جهـت امـام شـشم را شناخـته

ما مـانـده‌ایم و این هـمه میـراثِ فـاخِر            گـنجـیـنه‌ای از قـال صـادق، قال باقـر
شرحی حـدیثِ ناب و زیبا و نفـیس از            آن جـویـبـارانِ زلال و پـاک و طاهـر

********************

از بس که گردِ غم گرفته روی ماهت            خون می‌چکد چـشمِ شـقایق از نگاهت
ای صـادقِ عـرشِ الهـی گـنـبدت کـو؟            این شـرحِ مـظلـومیِ تو باشـد گـواهت

********************

لالـۀ بـاغِ پـیـمـبـر صـادقِ آلِ رســول            وارثِ محراب و منبر صادقِ آلِ رسول
سیـنه‌ات گـنجـینۀ اسـرارِ قـرآنِ مـبـین            ای شفیعِ روزِ محشر صادقِ آلِ رسول

پای درس چشم‌هایت جان دو زانو می‌زند            نـزد انـسانـیتت انـسان دو زانـو می‌زنـد

در مدینه خطبه می‌خوانی چنان ملموس که            جابر از مستیش در ایران دو زانو می‌زند

حرف وقتی سبز شد در هیچ جا محدود نیست            باغ گاهی پیش یک گلدان دو زانو می‌زند

فـقه در آیـنده می‌گویی و پای حرفهات؛            درگذشته حضرت سلمان دو زانو می‌زند

در مقام معرفت در پیش تو انسان که هیچ؛            رحل هم در محضر قرآن دو زانو می‌زند

می‌نشیند چارزانو هرکه در دَرسَت نخست            سال‌ها پیش تو بعد از آن دو زانو می‌زند

هرکه می‌بـیـند بقـیع خاکی‌ات را ناگهان            در میان چشم او باران دو زانـو می‌زند

روشن‌تر از تـمام جهـان، آسـمان تو            بـاغ سـتـاره‌هـاست مگـر آسـتان تو؟

پـرچـم بـه دوش مـردم آزاده داده‌ای            تا هر کـرانه فـتـح شـود با نـشان تو

روشن به نور مهر تو بحرین تا یمن            مشعل به دست‌های تو و شیعـیان تو

مانند کـوه صبـر، هـنوز ایـستـاده‌اند            در روزهای رنج و بلا، دوسـتان تو

جغرافیای سرخ زمین دشت لاله‌هاست            گـسترده در تـمام جهـان بوسـتان تو

زودا که صبح «صادق» موعود می‌رسد            خـورشید فـتح می‌دمـد از آسـمان تو

به اسـتـناد حـدیـثی دلـم چه عـاشـق بود            سند مطالبه کردند...«قالَ صادق» بود

وزیـد صحـبت آوازه‌اش به هـر سـویی            عدو اگـرچه در این کار نـامـوافـق بود

نشـسته بود دو زانـو جهان به شاگردی            چه مکـتبی که پُر از عالمان حاذق بود

رسـید جـابـر حـیّـان اگـر به اِکـسیـرش            به ورد حَق‌حَق و با کیمیای هِق‌هِق بود

نواخت ساعت اِثنا عشر به گوش زمان            که نـیـمه راه امـامت در آن دقـایـق بود

به لطف منطـق شـیوا و نطـق غـرّایش            سکوت شهر پُر از واژه‌های ناطق بود

دمی شکافـت قـفس، فرصت تنفـس شد            وگرنه ظلم همان ظلم و جور سابق بود

چه خوب شد به افق صبح صادقش سر زد            که چشم منتظرانش به سوی مشرق بود

مسـتـم و باز بـاده می‌خـواهم            بـاده از دسـت سـاقـی مـاهـم

عـاشـق دلـبـری لـطـیـفـم من            گـر چـه آلـوده‌ای سـرِ راهـم

تـو خــداگــونـه‌ای و بـالایـی            مـن گـرفـتـار این تـه چـاهـم

یـوسـف فـاطـمـه به بـازارت            كـلّ ســرمــایــه‌ام بــود آهــم

جـرأت خـواهـش مرا بنـگـر            بوسه از دستهـات می‌خـواهم

دست مهرت کجاست بی‌تـابم

بـا نـگـاهـی دوبــاره دریـابـم

آمـدی یـار نــاز و عـرفـانـی            دلـبـر مـه جـبـیـن و نـورانی

بهره مندم بساز از فیضت...            فقر من را که خوب می‌دانی

یابن زهرا مرا، سحـرگاهی!            به بـقـیـع مـدیـنه می‌خـوانی؟

كـن دعــا بـا دل پـریـشـانـت            تا بـمـانـم در این پـریـشـانـی

عشق امروز من نه امروزی است            از ازل در دلـم تو مـهـمـانی

مـكـتـبت مانـدنی‌ترین مكـتب

دل به لطف تو شد؛ علی مذهب

ای به دوش تو پـرچـمِ زهرا            دلـبــر عــیــسـوی دمِ زهــرا

گر نگـاهی به من بـیـاندازی            می‌شوم چون تو محرم زهرا

روضه خوانها همه مرید توأند            صاحـب هـیـأت غــم زهــرا

تو بخـوان یابن فاطمه امشب            بـهـر مـا از قــدِ خــم زهــرا

ناله و گـریه می‌نمـودی آه...            بـهـر احــوال درهــم زهــرا

دیـده پـر آب فـاطـمه صـادق

مهر و مهـتاب فاطمه صادق

شکر خدا که دست به دامان صادقیم            یعنی همیشه بی‌سر و سامان صادقیم

بی‌راهـه نیست اینکه بگـویم تـمام ما            سلمان حـیـدریم و مـسـلـمان صادقیم

از تـشنگیِّ روز قیامت هراس نیست            تا لحـظـه‌ای که تشـنۀ باران صادقیم

بـا دیــدن صــلابـتِ ایــوانِ کــربــلا            فکـر درست کـردن ایـوان صـادقـیـم

مـثـلِ فـرشـتـه‌هـای به دُور مـزار او            در حـسرت مـزارِ چـراغان صادقیم

ای صداقت ز نـامـتـان جاری            حرف حق در کلامـتان جاری
شهدِ شیرین معـرفت با توست            مـعـرفت‌ها ز کـامـتان جـاری

در هـوای تـو می‌کـنـم پـرواز            مـرغ دلهـا به بـامـتـان جـاری

در حــریـمِ تـو مـی‌شـوم لایـق
الـســلامٌ عَـلَـیـکَ یـَـا  صــادق

زیـر پــاهـای تـو ســری دارم            بر هـمـه حُکـمِ سـروری دارم
شـدم«آقـا» از آن زمـانـی کـه            مـنـصبِ خـوبِ نـوکـری دارم
افـتـخـارم هـمـیـشـه ایـن بـاشد            مـکـتـبِ پــاکِ جـعـفـری دارم

هـرچه هـسـتم غـلامِ این بـابـم
هـمـه جا پس تـویی؛ تو اربـابم

ای کـلامت کــلامِ پـیـغــمــبـر            بـر تـو بـادا ســلامِ پـیـغـمــبـر
پـسـرِ بـاقــر الـعـلـوم هـسـتــی            گـامِ تـو جـای گـامِ پـیـغـمــبـر
«اسدالله» دیگـری «صـادق»            نَـفَــسِ تــو قــیــامِ پــیــغــبـــر

عکـسِ رخسار احـمدی هستی
گـلِ بـاغ مـحــمّــدی هــسـتــی

با تـو از بـیـن می‌رود بـدعـت            عالم از کارِ تو پُر از حـیـرت
قَـدَری مثـلِ مـرتـضی هـسـتی            قـد و بـالای تـو پُـر از هـیـبت
با نَـفـس های خود صـفـا دادی            شیـعـیـان را تو داده‌ای قـیـمت

تو مسیـحـای شیـعـیـان هـستی
زادۀ شـاهِ مــؤمـنــان هـسـتــی

تـو هـمـانـی که دلـبـری داری            بین روضه چه محشری داری
کـربـلا را تـو کـربــلا کـردی            حــالــت گــریـــه آوری داری
در دلت انـقـلابِ عـاشوراست            دیـدگـانِ ز خــون تـری داری

نوحه کردی سفارشت این است
گریه کردن صلابتِ دین است

حـیـرانی‌ام بود به درِ عـلـمـتان وکـیـل            باشد خرد به پیش تو ای عقل کل، علیل

آمـوزگـارِ دیـنـی و پـروردگـار عـشق            بر شرح علم، درس شما هست بی بدیل

از منطقت به مکتب حق مست گشته‌ایم            مـا عـاشـقـیـم عــاشـقِ اسـلامِ بـا دلـیـل

وقـتی که هست مـنـشأ عـلـمِ شما عـلی            پس درس توست آنچه ادا کرد جبرئیل

ای مو سـفـیدِ فـاطمه بر غـربتت سلام            دست دلـم به خاک حـریم تو زد دخـیل

در بیتِ خود تو حاکـمِ دلها شدی سپس            با دست تو حکـومتِ منـصور شد ذلیل

آتـش مـگـر بهـشت خـدا را اثـر کـنـد؟            آتـش بـرای دشـمـنـتـان است ای خـلیل

آن شب که پا برهنه دویدی به کوچه‌ها            از چشم نـازنینِ تو می‌ریخت سلـسبـیل

از قضا ما را خدا از اهل ایمان می‌نویسد            ما أطیعـوالله می‌دانیم، قـرآن می‌نویسد

قُل تَعالَو نَدعُ می‌خوانیم، ثابت می‌کند ما            مومنِ عشقیم، آری آلِ عمران می‌نویسد

در مسلمانی قدم برداشتیم آنجا که حیدر            ما مسلمانِ علی هستیم، سلمان می‌نویسد

سختی از دین نیست؛لا اِکراهَ فِی الدّین؛ شیعه هستیم            مذهبِ ما را امامِ صادق آسان می‌نویسد

صادقُ الوَعدیم، ما را عشق این سان می‌پسندد            صادقُ القَولیم اگر از راستگویان می‌نویسد

حرف از ابراهیم از آتش می‌شود، کو یارِ صادق؟            از تنورِ خانه می‌پرسم، گلستان می‌نویسد

سرّ تبـیـاناً لِکلِّ شیء یعنی او که حتی            طفلِ مکتب خانه‌اش تفسیر تبیان می‌نویسد

آفرینش در نگاهش شرحِ توحیدِ مُفضَّل            علم یعنی قالَ صادق، اِبنِ حیّان می‌نویسد

وقتی بیانجامد به وصل یار مقصد دیدنی‌ست           در محضر محبوب دیدار مجدّد دیدنی‌ست
هر شب تمام عرشیان او را زیارت می‌کنند           هفت آسمان حور و ملک در رفت و آمد دیدنی‌ست

در جسم و جان او خدا بهتر مجسّم می‌شود           در او تجلّیِّ صفات حیِّ سرمد دیدنی‌ست

با حُسن روی یوسـفی از یوسفان فاطمه           خال سیاه ابروی خم زلف مجعد دیدنی‌ست
با مطلع الفجر رخش جبرییل حیرت می‌کند           بسکه ظهور صادق آل محمد دیدنی‌ست
هر کس که از ذُرّیۀ زهراست آقای من است           تنها به زیر پای این اولاد مسند دیدنی‌ست
با چشم دل باید مزار ساده‌اش را بنگریم           قطعا بقیع خاکی اش مانند مشهد دیدنی‌ست
فردا که ایوان و شبستان و رواقی ساختیم           طوف کبوترهای عاشق دور گنبد دیدنی‌ست

قصد زیارت می‌کنیم از دور قطعاً زائریم
از عـاشـقان بـی قـرار صادق بن بـاقـریم

خورشید دارد ارتزاق از فیض نور خانه‌اش           موسا اقامت کرده در وادی طور خانه‌اش
پیر و مراد انبیاست سرچشمۀ آب بقاست           خضر نبی نوشیده از جام طهور خانه‌اش
اهل زمین شایستۀ خدمت به او هم نیستند           بر عـهـدۀ کرّوبـیـان باشد امور خانه‌اش
از برکت اعجازش ابراهیم بیرون می‌زند           با شوق هر کس پا گذارد در تنور خانه‌اش
جای غرور افتادگی جای تجـمّل سادگی           شب تا سحر می‌بارد از سقف نمور خانه‌اش
طیّ طریقم بی گمان آغاز معراج من است           نزدیک عرشم می‌برد این راه دور خانه‌اش
بار سرم را می‌کشد بر روی شانه شب به شب           خیلی بدهکارم به دیوار صبور خانه‌اش
موسی بن جعفر نه دمش عیسی بن جعفر پرور است           دستم به دامان مسیـح نوظـهور خانه‌اش
در مشهد و در کاظمین از عمق جان سر می‌دهم           اولاد مـن قـربـان اولاد ذکـور خـانـه‌اش

آئینه دار پنج تن بر خلق عالم حاکم است
جانم فـدایـش پنجـمین جدّ امام قائم است

عرض ارادت می‌کنم اما به شکل دیگری           تقدیم حضرت می‌کنم با جان و دل شعر تری
جمع نبـوّت با امـامت می‌شـود کُـنه امام           آئین او پیغمبری سِیر و سلوکش حیدری
در«مَا رَأیتُ اَفقَه مِن جَعفَر نُعمان» ببین           حتی ندارد دشـمنش از او فـقـیه بهـتری
کار کسی جز او نباشد ابن حیّان ساختن           از غـیر آقـا بر نـمی‌آیـد زُراره پـروری
از برکت انفاس او کرسی درس خاص او           پیچـیده ست آوازۀ فـقـه و کلام جـعـفری
بر صدق گفتارم شهادت می‌دهد اِبنِ حَکَم           در گفتگوهایش نمایان است فتح خیبری
ممنون قال الباقر و مدیون قال الصادق اند           از مرجع و از سینه‌زن تا روضه‌خوان و منبری
دیدند با چشمان خود هم شافعی هم مالکی           شیعه ندارد جز امام صادق خود رهبری
باید بگردد هر که در دنیاست کاهل بر نماز           در محـشر فـردا به دنـبال شفـیع دیگری
شکر خدا دم میزنم از صاحب خود دم به دم           شکر خدا دارم به تن رخت شریف نوکری
من با ارادت گفته‌ام قدر بضاعت گفته‌ام           ابیات گنگ من کجا اشعار ناب حِمْیری؟

مولا قدمگاهش همیشه قبله گاه اولیاست
فرزند او باب الحوائج مغز بادامش رضاست

در فطرت ما ریشه دارد مهر پنهانی ما           اسباب خدمت می‌شود افکار عـرفانی ما
از « لَن تَنالوُ البِرّ حَتّی تُـنـفـِقوا» دریافـتیم           باید که الـگـومان شود احکـام قـرآنی ما
در قحطی انسان و انسان دوستی ای کاش که           چون ریزعلی باشیم و باشد فصل دهقانی ما
دل روی دل باید نهاد و شهر را آباد کرد           ویـرانی هـم میـهـنـان ماست ویـرانی ما
دفتر به پایان آمده اما حکایت باقی است           مضمون سرازیر است در ابیات پایانی ما
از پا در آورده ست داعش را نه تنها تیر و تیغ           او را زمین زد عاقبت نیروی ایمانی ما
ریز و درشت دشمن شیعه به خاک افتاده از           سیـلـیِّ سنـگـین بـرادرهـای افـغـانی مـا
جایی برای عرض اندام سنان و شمر نیست           وقـتی قـیامت می‌کند کـیـسان ایـرانی ما
بی شک شکار بعدی‌اش باشد فقط آل سعود           فتـح مـدیـنه می‌کند قـاسـم سـلـیـمـانی ما
خاکسترش بر باد داد بر دشمنانش یاد داد           شوخی ندارد با کسی تصمیم طوفانی ما
او خار چشم دشمن است فرمانده‌ای فیل افکن است           پایان گرفت از همّتش شبهای بحرانی ما
چشمش به فرمان ولی دلواپس سید علی           چـشـم امـیـد حـضرت یار خـراسـانی ما
جای شهیدان دفاع از زینـبیه خالی است           در هیئت رزمندگان در مرثـیه‌خوانی ما

سادات مجلس معذرت آقا به خاک افتاده است
در کوچه مثل مادرش زهرا به خاک افتاده است

صدق در گفتار تو کامل نمایان می‌شود            اهل بدعت از کلام تو هراسان می‌شود

مکتبی تأسیس کردی بر مدار مصطفی            دین احمد جان گرفته مثل باران می‌شود

چه نفس‌هایی زدی در راه علم و معرفت            با نفـس های شـما آدم مسلـمان می‌شود

صـادق آل مـحـمـد وارث صـدیـقـه‌ای            از مسیحایی دمت هر درد درمان می‌شود

ای کـلام الله نـاطـق، قـبـلـۀ اهل یـقـین            پای این مکتب فقط تفسیر قرآن می‌شود

بارها پـای پـیـاده رفـتـه‌ای کـرب‌و‌بـلا            این ارادت‌ها سرانجامش حسین جان می‌شود

تاکه نام پاک جدت می‌رسد، بی‌معطلی            ناله‌ات پُر آه و چشمان تو گریان می‌شود

کربلا بستی به سر عمامه مشگی، چرا؟            تا بگویی که امامت هم پریشان می‌شود

روضه خوانها،منبری‌ها را تو مدیون کرده‌ای            خانۀ بی‌روضه و بی‌گریه ویران می‌شود

دلم به غیر شما با کسی موافق نیست            گلی به عطر خوش پیچک و شقایق نیست

به دست آتش دوزخ همیشه در بند است            به نام نامی تو هرکسی که عاشق نیست

به غیر سینۀ پاکت که معدن علم است            دگر به هیچ کجا این همه حقایق نیست

به پای مکـتب تو هر که آمد عالم شد            برای فهـم کلاست غـریبه لایق نیست

نـشـسـته‌ام بـدهـم گـوش بر روایـاتـت            قسم به جان تو بهتر از این دقایق نیست

اگر که مذهب من جعفری و شیعه شدم            مراد مکتب من جز امام صادق نیست

کـارِ مـا نیـست از شـمـا گـفـتن            مــا کـجـا وُ خــدا خــدا گـفـتـن

گـفتن از این قبیله کارِ خداست            این عـشیره عـشیرۀ زهـراست

اهـلِ منـبـر به رویِ این مـنـبر            تــکــیــه داده سـُلالــۀ حــیــدر

هرکه از عشق گفت عاشق نیست            راستی این امامِ صادق کیست؟!

او امـامِ زمـیـن وُ اَفـلاک است            فـطرتـش آسمانی وُ پـاک است

مـعـنی فَـضل وُ دانـش وُ تـقـوا            چـشـمـۀ بـنـدگی وُ عـشـقِ خـدا

شـرحی از آیه‌هایِ قـرآن است            وَجهی از جلوه‌هایِ رحمان است

اَبری از نور وُ رحمت وُ برکات            بَـر جـمال وُ جـلالِ او صلوات

خرجِ حق می‌شود نَفَس به نَفَس            دین ما قـالَ صادق است وُ بَس

هر دو عـالم در اخـتیار اوست            وَ احـادیـث ذوالــفــقـارِ اوسـت

سـیـرتش  سِـیْـری از مسلـمانی            نُـطـقِ او حـیـدری وُ طـوفـانی

در کلاسَـش نـشـسته جـبـرائیل            کُـشتـۀ یک نِگـاهـش عِـزرائیل

قــیــمـتِ هـــر کــلامِ ایـن آقـــا            سَـر تَـر از کـُلِّ جَـنّـة الاعـلـی

من که چـیـزی از او نـمی‌دانـم            در حَـریــمَـش سـتــاره بـارانـم

اشک هایم به رویِ گونه نشست            هِق هِقَم بُغضِ صحنِ یار شکست

دستِ من رویِ سیـنـه جـا دارد            دل هـــوایِ مـــدیــنــه را دارد

در حـریـمِ شـمــا غــبـار مـنــم            بـی‌قـــرارِ وصــالِ یــار مــنــم

چون لاله‌ایم و قسمت ما غیر داغ نیست            محویم در سراغ تو از ما سراغ نیست

پـروانۀ بـقـیع تو هـر چـند عـالـم است            اما درآن میان خبـری از چراغ نیست

هرکس که بیش خونجگرت شد گرفت تاج            دل خون‌تر از انار کسی بین باغ نیست

بی‌بـام تو، کـبـوتر تو تـیـره بخـت شد            ورنه پَـری سپـید تر از بال زاغ نیست

سخـت است در هوای غم تو تـنـفـسی            از تـنگـی دلم نـفـسی را فـراغ نـیست

هم چون غـبار زائر قـبرت همه شوند            تقدیر دهر را به جز این ره سراغ نیست

ای مشعـل دانش از تو روشن            ای بـاغ صداقت از تو گـلـشن

قــرآن هـمـیــشــه نــاطـق مــا            تـا حــشــر امــام صــادق مــا

خــطّ تــو تـمــام مـکــتـب مــا            شخـص تو رئـیـس مـذهـب ما

پـیـران طـریـق، طـفـل راهـت            تـا بـلـکـه فـتـد دمـی نـگـاهـت

روی تــو چـراغ اهـل بـیـنـش            قــلـب تــو کــتــاب آفــریـنـش

بـا هـر سـخـنـت کـلـیـم خـیـزد            از هـر نـفـسـت مـسـیـح ریـزد

از دشـمن و دوست دل ربـوده            حـتّـی دشـمـن، تـو را سـتـوده

دریـای کـمـال سـیـنـۀ تـوسـت            خـورشـید در آبـگـیـنـۀ توست

رخـسـار تو مــشـعــل ولایـت            گــفــتــار تــو مــیـــوۀ ولایـت

ای در نـفـس تـو جــان قــرآن            ای در دهــنـت زبـــان قـــرآن

عــلـم تـو فــروغ بــی‌نـهـایـت            از جـود تـو بـحـر یک روایت

دانـشـگــه تــو تـــمــام عــالــم            از روز ازل امـــــام عـــالـــم

ایـمـان، کـشـتـی تـو لـنـگـر او            قــرآن، دریـــا، تـو گــوهــر او

هـــر دو، امــانـت رســولــیــد            مـانـنـد مـحـمّـد و بــتــول ایــد

آئــیــنــۀ ســـرمــدیــد هــر دو            گـویـی دو مـحــمّـدیـد هــر دو

هر کس پی عـلـم می‌زنـد بـال            علم است تو را هـمی به دنبال

ایـمـان ز تـو شـور می‌سـتـانـد            دانـش ز تـو نــور مـی‌سـتـانـد

تـوحــیـد، تــمـامـی مـسـیــرت            یک مـشـعـل آن ابـوبـصـیرت

اسـتـاد بـزرگ چـون تـو بـایـد            در مـکـتـب تـو مـفــضّـل آیــد

حـمران تو یک کـتاب تـوحـید            تـابــنـده چـو آفــتــاب تـوحـیـد

غـیـر تو که پـرورد به دوران            شـاگـرد چـو جـابـربن حـیّـان؟

هــارون تــو در تــنــور آتـش            گـل سـبــز کـنـد ز نــور آتـش

چـــرخ ادبـت ســتــاره بـــارد            در دامــن خــــود زُراره دارد

مـا راست ز تو چـراغ ایـمـان            مــانـنـد مـحـمّـد بـن عـثــمــان

بـوحـمــزه، اَبـان به نـام داری            شمـشـیـری چنان هـشـام داری

پــروردۀ تـو دو صــد مـعــلّــم            مــانـنـد مـحــمّــد بـن مــســلـم

دارنـد ز مـکـتـب تو عــرفـان            عمران و فضیل و فیض و صفوان

در مکـتب توست مـؤمن طاق            عـبـدالله و بُــریــد و اســحــاق

بـودنـد به مـکـتب تو مـأنـوس            طوسیّ و مفـید و ابن طاووس

بــاغ ادب تـو راسـت بــلــبــل            بر شاخه چو شیخ حـرّ عـامـل

دو لالـــه بــه گــلــبــن ولایـت            سیّد رضی است و مـرتضایت

یک شعله زمشعل ات کُلینی است            یک جلوه زمکتبت خمینی است

تـو پـــردۀ جــهــل را دریــدی            عـــلاّمـــۀ حــلّــی آفـــریـــدی

کـــی آورد، ای ولــــیّ دادار؟            چون مجلسی‌ات بحار الانـوار

بگذشته هزار و چند صد سال            تـو پـیـشی و دانشت به دنـبـال

خـورشیـد کـمـال در حـجـازی            در کـلّ عــلــوم پــیــشــتـازی

بـا آن هـمه اقـتـدار و عـلـمـت            حیرت زده شد عدو ز حـلـمت

عـلـم تـو عـلـوم سـرمـدی بـود            خُـلـق تو هـمـه مـحـمّـدی بـود

مـا را چـه نـیـاز بـر سـقـیــفـه            بـر مـالـک و بر ابـو حـنـیـفـه

ما را ره و رسم حـنبلی نیست            جز راه مـحـمـّد و عـلی نیست

تـو وارث عــلـم مـصـطـفـایـی            فــرزنـد عــلــیِّ مــرتـضــایـی

صـادق تـویی، ای امام صادق            نـاطق تـویی ای کـتـاب نـاطق

ایـمـان، تـویی ای قـوام ایـمـان            قـرآن تـویـی ای تـمــام قــرآن

فـریـاد که حـرمـتت شکـسـتـند            با شخص تو طرح کـینه بستند

بــر خـــانــۀ تــو زدنــد آتــش            ایـن بـود جـواب نـشـر دانـش؟

بــردنـد بـه ســوی قـتـلگـاهـت            دادنــد شـکـنـجــه بـیـن راهـت

صـد بـار میـان ره در آن شب            جـانـت ز الــم رسـیـد بـر لـب

منـصور تو را نـمـود تحـقـیـر            بر کُـشـتن تو کـشـید شـمـشـیر

دردا کـه در آن شـب اســارت            کردند به حـضـرتت جـسـارت

بُـردنـد تو را به قـهـر ای وای            کشتـند تو را به زهـر ای وای

بگـسـسـت تـمـام تـار و پـودت            شــد آب ســـراســر وجـــودت

سوگند به اشک و درد و داغت            سـوگـنـد به قـبـر بـی‌چـراغـت

ســوگـنـد بـه عــزّت رفـیـعـت            سـوگـنـد بـه غـربـت بـقـیـعـت

سوگـنـد به چـشـم نـیـمه بـازت            سـوگـنـد بـه آخـریـن نـمــازت

مـائـیـم و چــراغ مـکـتـب تــو            زنده است هـمـیـشه مـذهب تو

(میثم) که حیاتش از دم توست            تا لحـظـۀ مـرگ میـثـم تـوست

منـبـرت کـرسی فـقـه هـمـۀ عـالـم شد            فـاصلـه تا به خـدا با سخـنانت کـم شد

خوار جهل از تو و فیض تو گل مریم شد            هر که پا منبری‌ات شد به خـدا آدم شد

هر که عـلاّمۀ دهر است غلامت بوده

پـیـرو مکـتب عـلـمـی هـشـامـت بوده

زلف صد پنجره را رو به خدا واکردی            با غـلامان خودت کـار مسیحـا کردی

درس تـاریخ شد و حـل مـعـمـا کردی            شیعـه را ناب ترین مکـتب دنیا کردی

پرچـم شیـعه بلـند است به احکـام شما

عـلـم عـالـم شده تـسلـیم به اسـلام شما

یک ورق درس تو توحید مفضل می‌شد            عـشق در مسألۀ جـابـرتان حـل می‌شد

ذرّه پـای تو به خـورشید مبـدّل می‌شد            بی حدیث تو کـلام هـمه مُهـمل می‌شد

با تو قـرآن خـدا کـاغـذ خـامـوش نشد

راه سر منـزل مقـصود فـراموش نشد

تازه شد حرف خداوند به قال الصادق            عـلـمـا شرح نوشتـنـد به قـال الصادق

حـنـفی ها همه گـفـتـند به قال الصادق            راست گویی شده پیوند به قال الصادق

تـا ابـد مرجـع توضیـح مـسـائـل‌هـایی

قـبـلـۀ جـامـع عـلـمـی هـمـۀ دل‌هـایـی

نور در مسجد چشمان تو معـنا گردید            نـار، بر یـار تو بـرداً و سـلامـا گردید

هر که از چـشم تو افـتاد یهـودا گردید            خـانه‌ات مدسۀ حـضرت زهـرا گردید

به موازات عـلـی راه نـشـان می‌دادی

راه را بــا ولــی‌الله نــشــان مــی‌دادی

خـیال می‌کنم امشب که عاشـقـم کردند            بــرای حـرف زدن با تو لایقـم کردنـد

چو موی تو دلم آشفـته نیست زیرا که            «به رحمت سـر زُلف تو واثقم» کردند

روانـه جـانـب خُـم خـانـۀ بـقــیـع شـدم            پـیـالـه نـوش میِ صُبح صادقـم کردند

برای آن که تـبـرّک بجـویم از خـاکت            ســوار مـرکبِ بــادِ مــوافـقـم کــردنـد

مُفضّل آمد و در گوش من مفصّل گفت            اگر که طـالـبِ کـشـفِ حقـایقـم کردند

فـدای مـردم چـشـمـت که با سیـاه دلی            نـگـاهِ خِـیـر، به عُـمـرِ دقـایـقـم کـردند

درون مـدرسۀ فـقـه ناب جـعـفـری‌ات            چـه بی‌نـیـاز از عـلـم خـلایـقـم کـردند

ز فـیضِ تُربت جَـدّ تو و کـلام تو بود            که هـم ردیفِ طـبـیــبانِ حاذقـم کردند

بـیـان نـداشـتـم و مـثــل لال‌هــا بــودم            به لطفِ نقلِ حدیث از تو ناطقم کردند

زبـان نـفهـم‌تـر از من نـبـود، مـمـنونم            که پای حکـمت تو اهل منطـقم کردند

خُداست شاهد من ساقی‌ام تو بودی تو            شبی که مست سبوی”مشارقـم” کردند

خُدا مرا بکشد ای خُـدای خوش خُلقی            که در بــرابــرت آئـیـنـۀ دِقَـم کــردنـد

اگر که مُدّعی شیعگی شدم، تو ببخش            دوباره غــرق در اوهـام سابقـم کردند

به کودکان و زنان احـترام می‌فرمود            به احـتـرام فـقـیـران قـیـام می‌فـرمود

سلام نام هـمه انبـیـاست؛ او می‌گـفت            سپـس اشـاره به دارالـسلام می‌فرمود

کسی که در پی خورشید نیست از ما نیست            سحر می‌آمد و این را مدام می‌فرمود

کجـا حـرام خـدا را حـلال می‌دانست            کجـا حـلال خـدا را حـرام می‌فـرمود

اگر که دست به پهلو گرفته‌ای می‌دید            به اشک و آه و دعا الـتـیام می‌فرمود

خوشا به حال کسانی که راستگویانند            امـام صـادق عـلیه السلام مـی‌فـرمود